2. U Jamesa

Dolina Godryka była malowniczym zakątkiem w Wielkiej Brytanii, zamieszkanym zarówno przez czarodziejów, jak i mugoli. Ta w dzień tętniąca życiem wioska, nocą stawała się zupełnie inna — spokojna, melancholijna. Na ładne brukowane drogi padały światła latarń. W tle dało się usłyszeć szelest lasu i pohukiwanie słów, które udawały się na łowy. Tu właśnie mieszkała całkiem ujmująca rodzina Potterów, którą tej zimnej nocy odwiedził pewien nastolatek.

— Syriusz?! — rozległ się wrzask Jamesa, po czym przybysz został solidnie przez niego uściskany. Po chwili James się odsunął.

— Nie uprzedziłeś, że przyjeżdżasz! — powiedział z wyrzutem, nie kryjącym jednak wielkiego uśmiechu na twarzy. — Zrobiłbym jakąś imprezę powitalną czy coś.

— To była… — zaczął Syriusz ze zmarszczonymi brwiami i zamiarem wyznania o ucieczce z domu, ale nie dane mu było dokończyć, bo w drzwiach stanęła Dorea Potter. Była ona ładną, młodą kobietą o brązowych oczach i ciemnych włosach, układających się w okalające owalną twarz łagodne, miękkie fale. Miała na sobie letnią sukienkę i biały kuchenny fartuszek. Ciepły wygląd odpowiadał charakterowi troskliwej matki i kochającej żony. Na widok gościa szeroki uśmiech wpłynął na jej pogodną twarz.

— Witaj, Syriuszu!

— Dobry wieczór, pani Potter.

— Nie stójcie tak na progu! Chodź, Syriuszu, wejdź, opowiedz, co u ciebie.

Machnęła różdżką, a bagaż Syriusza posłusznie wleciał do domu. Wszyscy skierowali się do kuchni, gdzie gospodyni zajęła się kolacją spóźnioną z powodu nocnego przyjazdu do domu. Syriusz doceniał to, że Potterowie nie zatrudniali skrzata domowego, choć niewątpliwie by mogli.

— No to co? — spytał James, gdy wygodnie rozsiedli się na krzesłach w kuchni.

Syriusz przełknął ślinę.

— Co „co”?

James spojrzał na niego z politowaniem.

— No przecież dobrze wiem, że coś się stało. Widać po twojej twarzy — dodał w odpowiedzi na pytające spojrzenie przyjaciela.

Syriusz bez pośpiechu wypuścił powietrze z ust.

— Hm… Przyjechała ciotka Lucretia.

— …i wszystko jasne!

— Trochę się sprzeczaliśmy…

— Chyba standardowo, nie?

— Troszkę sobie ubliżaliśmy, powiedziałem, że ich nienawidzę i że gardzę tym rodem… A, i podważyłem autorytet mojego ojca. Tak, to wszystko. W wielkim skrócie. Choć nie! Zapomniałem jeszcze dodać, że po tym wszystkim uciekłem z domu. Tak na dobre.

— Co zrobiłeś? — Orzechowe oczy Jamesa zrobiły się wielkie jak spodki.

— Po tym wszystkim i tak sami by mnie wywalili. Po prostu odszedłem z honorem.

W odpowiedzi James ponownie uściskał Syriusza.

— Tyle na to czekałem! — zawył z radością, co nie spotkało się z aprobatą jego mamy.

— James, tata śpi!

— Mamo, Syriusz się wyprowadził! Uciekł z domu! Przygarniemy go już na zawsze, prawda?

Mało kto nie ulegał urokowi Jamesa, jego rozbrajającemu uśmiechowi, rozczochranej czarnej czuprynie i dużym oczom o kolorze orzecha laskowego. Zwłaszcza gdy obok niego siedział Syriusz Black.

Na obliczu pani Potter zagościł najpierw szok, potem niedowierzanie, aż w końcu radość i współczucie. Machnęła różdżką, by ugasić ogień pod parującym kociołkiem, następnie podeszła do Syriusza i go przytuliła. Był to jeden z powodów, dla których Syriusz uwielbiał panią Potter — nigdy nie skąpiła mu matczynych uczuć i gestów, traktowała go niemal jak własnego syna. Na tę listę wpisywało się także to, że, delikatnie mówiąc, nie miała najlepszego zdania o rodzinie Blacków. Podczas tego uścisku poczuł, że ma ochotę się rozpłakać, ale szybko zdusił to uczucie. Dorea odsunęła się od niego na odległość swoich rąk, które położyła na ramionach Syriusza. Spojrzała mu w oczy; ich twarze znajdowały się teraz na tym samym poziomie.

— Oczywiście, że cię przyjmiemy. Wiesz, że pod naszym dachem zawsze się znajdzie miejsce dla ciebie — oznajmiła z najwspanialszym ze swoich matczynych uśmiechów.

— Hurra! — wydarł się James i zaczął wyśpiewywać: — Będę mieszkać z Łapą, będę mieszkać z Łapą…

— James, możesz obudzić tatę. Gulasz gotowy.

— Nie ma takiej potrzeby, Doreo. — Do kuchni wszedł szczupły, wysoki mężczyzna, można by rzec — starsza wersja Jamesa, jego ojciec. — Mój syn już dawno mnie obudził. A raczej jego krzyki. Zdążyłem usłyszeć to i owo. — Charles Potter mrugnął okiem do Syriusza. — Słyszałem też, że podjąłeś ważną życiową decyzję. — I, zanim ten zdążył odpowiedzieć, rzekł: — Moje gratulacje. Nie zasługiwali na ciebie. — Poklepał go pokrzepiająco po plecach, po czym podszedł do swojej żony, aby jej pomóc.

Syriusz się rozpromienił. Reszta wieczoru upłynęła na jedzeniu pysznego gulaszu przy opowieści Syriusza o swojej ucieczce.

Jednak po tym miłym wieczorze, gdy wyczerpani położyli się do łóżek, Syriusz za nic w świecie nie mógł zasnąć. Powrócił podły nastrój, którego doświadczył jeszcze tego ranka i nagle aż nieprawdopodobne wydało mu się to, co zrobił dzisiejszego dnia. Wyprowadził się z domu. (A raczej z niego uciekł). To wydało mu teraz straszne, a zarazem cudowne. Pewnie jest już wypalony z drzewa genealogicznego. Wyobraził sobie, jak jego ojciec wyciąga cygaro, zapala je i przykłada rozżarzoną końcówkę do jego imienia, jak to robił w przypadku Andromedy. Nie przeszkadzało mu to ani trochę. Wreszcie nie będzie musiał znosić obelg jego ojca, darcia się matki oraz krzywych spojrzeń brata, które były dla niego szczególnie bolesne, bo dawniej był z nim bardzo zżyty, a Regulus przychodził do niego z każdym problemem czy pytaniem — dopóki nie okazało się, że jest zdrajcą. Regulus odwrócił się od niego po tym jednym pierwszym roku w Hogwarcie Syriusza. Wtedy nie miał w nikim oparcia, a Orion i Walburga wykorzystali ten czas na wpojenie Regulusowi wszystkich zasad panujących w czystokrwistych rodzinach. Po powrocie z pierwszego roku Syriusz zastał zupełnie odmienionego brata, który nie ważył się zapłakać ani nawet zgarbić, gdyż tak nie przystało arystokratycznemu dziecku. Wówczas na dobre znienawidził swoich rodziców — odebrali mu dzieciństwo, szczęście, wolny wybór, a wtedy jedynego brata. Zastanawiał się kiedyś, czy powinien mieć mu to za złe, ale prędko odgonił od siebie tę myśl. To nie jego wina, że został tak wychowany i przydzielony do Slytherinu. Z drugiej strony, Syriusz bardzo często zastanawiał się, z jakiego powodu właśnie on trafił do Gryffindoru. Mógł zwyczajnie przyznać, że jest inny, tylko... dlaczego? Co w nim było takiego, że zamiast do Domu Węża, trafił do tego, którego jego rodzina nie znosiła? To samo, co Regulusowi, próbowano wbijać do głowy i jemu. Może wtedy jeszcze nie używali aż tak drastycznych środków i byli niedoświadczeni. Może Syriusz usłyszał więcej niesprawiedliwych dyskusji na temat mugolaków, charłaków i zdrajców krwi. Może. Tak naprawdę nie miał pojęcia, lecz był za to losowi dozgonnie wdzięczny. Potrząsnął głową, by się nieco rozbudzić z kontemplacyjnego stanu. Miał już dosyć rozmyślań, w których pogrążał się przez połowę wakacji, głównie z bezsenności, która znęcała się nad nim od długiego czasu.

Wstał ze swojego łóżka w sypialni Jamesa, które przyznano mu, gdy stało się jasne, że będzie stałym bywalcem u Potterów. Podszedł do okna i spoglądając na księżyc, pomyślał, że jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu spoglądał na niego z okna swojego starego pokoju. Dość, pomyślał, nie możesz tylko dumać! Podszedł do Jamesa, który był pogrążony w głębokim śnie szczęśliwego dziecka i cicho pochrapywał. Pewnie śni o Lily.

Potrząsnął nim, wypowiadając przy tym jego imię. James poruszył się przez sen.

— Och, Evans, nie, nie łaskocz mnie... Nie masz mnie łaskotać, tylko całować...

— James, ty palancie!

Zbudzony wyglądał na rozeźlonego.

— Dlaczego wytrącasz mnie ze stanu błogości i prawie spełnionych marzeń? — spytał z rozpaczą, przecierając oczy.

— Bo nie mogłem zasnąć.

James momentalnie spoważniał.

— Rozumiem. To znaczy nie, nie rozumiem, bo sam tego nie doświadczyłem, ale...

— Wiem, o co ci chodzi — przerwał mu Syriusz. — Proszę cię tylko, pójdźmy gdzieś. Do parku, do sklepu… Gdziekolwiek.

— Jasne, Łapo. 

Po chwili przeznaczonej na ubranie się cicho wyszli z pokoju, po czym zaczęli cicho stąpać po schodach. Ku ich zdziwieniu w salonie na sofie zastali pogrążonych we śnie rodziców Jamesa. Udało się im jednak szybko wymknąć z domu.

Nocne, chłodne powietrze od razu postawiło ich na nogi. Syriusz skorzystał z tego w pełni, nosem wciągając powietrze tak, że aż zmroziło mu mózg i natychmiast poprawiło mu się samopoczucie.

— Zimno mi — pożalił się James.

— Dobrze. To znaczy, że żyjesz — powiedział pokrzepiająco Syriusz.

Potem w spacerowali długo w milczeniu. Noc była tak piękna, że aż żal było jej przeszkadzać. Docenianie jej wyjątkowości zdecydowanie było lepszym wyjściem. Gdy jednak zmarzli już do szpiku kości, skierowali kroki do ulubionej gospody — U Sama, gdzie mieli zaprzyjaźnionych barmanów bez skrupułów sprzedających im napoje wyskokowe, mimo ich niepełnoletności. Podeszli do gruzów domu, otoczonych zniszczonym ogrodzeniem i trzykrotnie zapukali różdżką w furtkę. Gdy przed nimi pojawiła się przytulnie wyglądająca gospoda, weszli do niej bez obaw. Jak na tę godzinę, na miejscu było sporo czarodziejów. Śmiałym krokiem, jak przystało na stałych bywalców, podeszli do kontuaru. Zasiedli na barowych stołkach, a James zamówił Ognistą Whisky.

Syriusz wypił swoją jednym haustem. Miał ochotę ją wypluć. James przyjrzał mu się uważnie. Musiał być bardziej przybity, niż się wydawało.

— Morgano, co za obrzydlistwo. — Syriusz wykrzywił twarz. — W sumie idealny drink na mój obrzydliwy nastrój — wzruszył ramionami. — Trzeba czymś dodać dramatyzmu.

Po godzinie obaj byli już ledwo przytomni. Sami nie wiedzieli, jak się znaleźli na drodze, i to w Selkirk, wiosce położonej niedaleko Doliny Godryka.

Gdy próbowali się podnieść, usłyszeli za sobą jakieś piszczenie i próbując się odwrócić, upadli na drogę ponownie.

Okazało się, że owy pisk spowodował hamujący samochód, który prawie ich potrącił. Rozległ się dźwięk otwieranych drzwi samochodu.

­­— Słodki Merlinie, Black i Potter!

***

Tak, to już pewne. Nie potrafię pisać długich rozdziałów.

Jak się podoba nowy szablon? I rozdział?