1. Łapa

12 sierpnia, 1976 r.

Szanowny Panie Rogaczu!

Jak ci mija lato? Tęsknisz już za starym Łapą?

Mam nadzieję, że Twoja mama nie gniewa się na mnie za bardzo za to, co zrobiłem jej kotu ostatnim razem. Z drugiej strony — nie moja wina, że z niego taki żarłok. Wierz mi lub nie, babeczka z odorosokiem przeznaczona była specjalnie dla Ciebie. Nawiasem mówiąc, nie miałem pojęcia, że odorosok tak działa na koty.

Przechodząc do sedna — czy tylko mnie aż wzdraga na myśl o tej manii na punkcie czystej krwi? W moim mieszkaniu z dnia na dzień jest coraz gorzej. Nie mam pojęcia, co mnie jeszcze tutaj trzyma. Kiedy tylko skończę siedemnaście lat, wyprowadzę się i przenigdy nie wrócę, zapamiętaj to sobie.

Niedługo się spotkamy, ale jak na razie nie mogę nigdzie iść. Uwielbiam moją familię.

Bardzo nie w humorze,

Syriusz

PS Regulus właśnie bierze kąpiel. Myślisz, że zauważy, jeśli nasypię mu bulbadoksu do piżamy?

Syriusz westchnął ciężko, po czym zapieczętował list i przywiązał go do nóżki swojej sowy.

— Zanieś to Jamesowi.

Ptak poderwał się z biurka i wyleciał przez otwarte okno domu Grimmauld Place 12, którego Syriusz tak bardzo nienawidził. Bardzo chciał się znów spotkać ze swoimi przyjaciółmi — Remusem Lupinem, Peterem Pettigrew i Jamesem Potterem, który był dla niego jak brat. Była już połowa wakacji, które poprzedzały jego szósty rok w Hogwarcie. Tu, w swoim domu, czuł się jak więzień. Nienawidził matki i ojca, a także brata, z którym miał kiedyś dobre kontakty, za ich zamiłowanie do czystej krwi. Ba! Nienawidził całej swojej rodziny, choć tutaj były wyjątki — ostatnio bardzo zaprzyjaźnił się z Andromedą, swoją kuzynką, którą niedawno wydziedziczono za poślubienie mugolaka. Także jego stary wujek Alphard nie podzielał tych chorych poglądów.

Znużony tym wszystkim wyszedł na chwilę z sypialni, by spełnić dopisek z listu do Jamesa, a po tym oparł się dłońmi o parapet okna w swoim pokoju.

Była już noc, a pełnia jasno oświetlała Grimmauld Place. Syriusz jeszcze chwilę wyglądał przez okno, myśląc, co przeżywa właśnie Remus, a potem rzucił się na łóżko w ubraniu, zmęczony całodzienną walką ze swoją rodziną.

*

Rano młodego Blacka obudził jego brat, wchodzący do pokoju.

— Wstawaj, dziś przyjeżdża ciocia Lucretia — powiedział beznamiętnie Regulus do budzącego się Syriusza, po czym wyszedł. Syriusz wzdrygnął się na myśl o czekającym go popołudniu. Ciocia Lucretia była siostrą jego ojca, której nie znosił równie mocno jak własnej matki. Wiedział również, że nie przyjedzie sama, tylko ze swoim mężem — potulnym i zgadzającym się z nią w każdej kwestii starszym mężczyzną. Syriusz nie pojmował, jak można dać się aż tak podporządkować kobiecie, a zwłaszcza takiej jak ciotka Lucretia. Na jej widok należało po prostu uciekać, nie było żadnego innego ratunku, a Syriusz musiał z nią spędzić cały dzień, a potem kolejne. Nie sprzeciwiał się jednak, bo wiedział, że to przy niej straci resztki rozsądku i wypluje całą złość, która siedziała w nim od tygodnia. W pewien sposób tego pragnął.

 Podniósł się, opierając się łokciami o łóżko, i rozejrzał się po pokoju obklejonym plakatami motocykli, zdjęciami dziewczyn w bikini, magicznymi fotografiami z przyjaciółmi i gryfońskimi proporczykami. Szukał swojej sowy z nadzieją, że przyniesie mu list od Jamesa, ale chwilę później przypomniał sobie, że James wyjechał na wakacje z rodzicami i sowa będzie musiała przebyć trochę dłuższą drogę niż normalnie.

Umył się i ubrał w zwyczajną koszulkę z logo The Beatles na przedzie i mugolskie dżinsy. Wiedział, że to doprowadzi jego matkę do szału, więc uśmiechnął się z satysfakcją, gdy zszedł do ponurej kuchni na śniadanie i zobaczył, jak Walburdze rozszerzają się nozdrza ze wściekłości.

— Witaj, matko — rzekł spokojnie Syriusz, siadając przy stole naprzeciwko swojego brata i nalewając sobie mleka do szklanki. Walburga nie odpowiedziała ani słowem, zasiadając z godnością na szczycie stołu.

— Och, Regulusie, co ci się stało? — spytała, patrząc z troską na swego młodszego syna.

 Syriusz zauważył, że kawałek szyi Regulusa, który nie był zakryty białą koszulą, i dłonie pokrywa obfita wysypka. Minimalnie poprawiło mu to humor i powstrzymawszy się przed uśmiechem satysfakcji, zajął się obserwowaniem krzątającego się po kuchni Stworka — domowego skrzata. Po chwili uznał, że to nie był dobry pomysł, bo widok jego ryjkowatej twarzy zawsze przyprawiał go o zniesmaczenie. Nie miał wcale apetytu, więc dopił swoje mleko i poszedł do swojego pokoju. Zapowiadał się wyjątkowo nudny poranek. Siadł przy swoim biurku i spojrzał na wiszący nad nim kalendarz ze zdjęciem młodej, atrakcyjnej dziewczyny w bikini, opierającej się o potężny czarny motocykl. James przyjeżdżał do domu za dokładnie dwa dni. Nie było go już tydzień, co Syriusz boleśnie przeżywał. Bardzo brakowało mu swojego najlepszego przyjaciela, szczególnie, gdy był zmuszony do siedzenia na Grimmauld Place ze swoją zbzikowaną matką.

Przez kilka minut przeglądał mugolski magazyn z motocyklami, znaleziony przez niego na jakiejś ulicy, zastanawiając się, na którym z motocykli wyglądałby najlepiej. Nie dane mu było jednak podjąć w tej sprawie decyzji, bo dosłyszał znany, choć znienawidzony, kobiecy głos. Ciocia Lucretia. Gdy usłyszał głos swojej matki wołający go, przez chwilę zastanawiał się, czy uznają, że zasnął, jeśli ich zignoruje, ale po chwili zreflektował się i westchnął: postanowił stawić czoła swojej ciotce. Z ociąganiem zszedł ze swojego wielkiego łóżka, by po chwili zejść na dół, do salonu. Lucretia właśnie wylewnie witała Regulusa, a kiedy go puściła, swój bystry wzrok skierowała w stronę jego starszego brata.

Była kwintesencją wszystkiego, czego młody Black nienawidził najbardziej — uprzejma i dobrze wychowana, i słodka na swój okropny sposób. Ociekała jadem, być może niewidocznym dla ludzi mniej spostrzegawczych (i bardziej zaślepiających sobie oczy) niż Syriusz. Była starszą kobietą o uroczo smutnej, delikatnej twarzy. Miała kruchą budowę ciała, a misternie wykonana suknia z czarnej koronki kontrastowała się z jej przypominającą pergamin skórą. Ktoś przyglądający się jej z boku pomyślałby, że jest czarowną starszą panią, ale było wręcz na odwrót. Choć nikt nie mówił o tym na głos, to właśnie głównie ona trzęsła całym tym czystokrwistym poruszeniem, a każdy, kto się z nią nie zgadzał, mógł się już uważać za przegranego w szlachetnych rodzinach.

Syriusz uchwycił karcące spojrzenie swojej matki, które skierowało się na ciotkę Lucretię, do której niechętnie podszedł. Lucretia musnęła go wargami w policzki, a do jego nozdrzy doleciał zapach jej policzków, słodki i pudrowy.

— Witaj, Syriuszu — powiedziała z czarującym uśmiechem na ustach.

— Dzień dobry, ciociu — odrzekł z ledwie namacalną ironią w głosie, zabijając ją wzrokiem. Ich spojrzenia skrzyżowały się na krótko, ale to była zapowiedź nowej bitwy pomiędzy nimi. Kiedy odszedł od Lucretii, przyszedł czas na przywitanie się z Ignatiusem — jej mężem. Ignatius naturalnie pochodził z czystokrwistego rodu Prewettów, miał czarne włosy mocno przyprószone siwizną i wysoką, szlachetną postawę. Wyglądał na silnego mężczyznę, ale wiadomo było, że to Lucretia rządzi w tym związku.

— Stworek, szybciej! Nie widzisz, że państwo są zmęczeni po długiej podróży? — Na te słowa Stworek, który niósł srebrną tacę z herbatą oraz ciasteczkami, pobiegł, niemal wylewając na siebie wszystko.

Lucretia nie omieszkała wygłosić opinii na ten temat.

— Bardzo dobrze, Walburgo. Uważam, że skrzaty domowe trzeba trzymać na krótkiej smyczy. Wyobrażasz sobie, że gdy byłam na podwieczorku u Gampów, skrzat zbił miskę z puddingiem, a oni nawet go nie ukarali? Nasza skrzatka z pewnością zostałaby odpowiednio ukarana i wydalona.

— Zgadzam się z tobą, kochana.

— A gdzie mój brat? — wtrąciła wdzięcznie Lucretia, gdy już wszyscy zasiedli w fotelach w salonie. Syriusz pomyślał, że chyba nie było na świecie rzeczy, której jego ciotka nie robiłaby z gracją. Pewnie nawet sra w śliczny sposób.

— Dziś musiał dłużej zostać w pracy, ma bardzo ważne zebranie — odparła z dumą Walburga, racząc się herbatą przyniesioną przez Stworka. — Powinien być niedługo.

Po tych uprzejmościach rozmowa zeszła na tematy polityczne, jak to zwykle bywało wśród dorosłych. Regulus uczestniczył w tych dyskusjach bardzo chętnie, za to Syriusz rozparł się wygodnie w fotelu, lekceważąc krzywe, lecz dyskretne spojrzenia ciotki na swój mugolski ubiór. Po chwili słychać było trzask drzwi, co zwiastowało przybycie głowy rodziny Blacków.

— O, jednak już jest! Stworku! — Skrzat posłusznie podbiegł do swojego pana, pochwycił jego płaszcz i, zataczając się, z trudnością powiesił go na wieszaku. Następnie podniósł parasol i umieścił go w specyficznym stojaku z dość obrzydliwej nogi trolla — pamiątki po szlachetnej walce o przetrwanie ich przodka — Herberta Burke'a.

— Syriuszu, nie spytasz ojca, jak mu minął dzień? — spytała chłodno Lucretia po wylewnym przywitaniu ukochanego brata.

— Nie, jakoś nie mam ochoty dowiadywać się, komu dziś dał trochę złota i za jak okropne rzeczy — odparł Syriusz, utrzymując swoją luźną postawę, jednak wewnątrz cały się napiął.

Orion nie był wcale zdziwiony postawą syna, tak samo jak jego siostra, za to Walburga widocznie się zagotowała. Po niej Syriusz odziedziczył wybuchowy charakter, którego stanowczo nie znosił. Po stokroć wolałby chłodne opanowanie ojca.

— Och, nie, dzisiaj przewodniczyłem na spotkaniu dotyczącym nowego dekretu dotyczącego ograniczenia praw szlam — odparł spokojnie Orion. Nie musiał długo czekać na aprobatę. Wszyscy, prócz Syriusza, byli zachwyceni owym dekretem

— Już dawno powinni ustanowić coś takiego! — emocjonowała się Walburga, która pęczniała z dumy.

— Moim zdaniem to dobry początek. Oby wyewoluował.

— Co masz na myśli, Lucretio?

— Oczekuję całkowitego wyeliminowania szlam z naszej społeczności i, nie kryję, mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto zrobi z tym ład.

Syriusz poruszył się, chcąc zareagować, ale powstrzymał się. Wziął sobie ciasteczko. Chcą mnie sprowokować, tym razem się nie dam, pomyślał.

— Wydaje mi się, że ktoś taki już się znalazł. Nie czytasz gazet? — zdziwiła się Walburga. — Maskują to, jak mogą, ale wystarczy znaleźć drugie dno. Ostatnio odbyło się kilka... likwidacji  szlam i mugoli.

— Wiadomo, kto to zrobił? — dopytywała Lucretia, udając, że jest zielona w temacie.

— Na razie nie — przyznał niechętnie Orion — ale zaręczam, że wkrótce się dowiem.

— W każdym razie będziemy popierać tego człowieka. Prawda, Regulusie?

Syriusz spojrzał z nadzieją na brata, jednak on skutecznie unikał jego spojrzenia. Proszę, nie. Nagle poczuł, że może w każdej chwili się popłakać.

— Prawda, matko — potwierdził Regulus, wpatrując się z nagłym zainteresowaniem w swoją filiżankę z herbatą. Syriusza zapiekły oczy. Miał ochotę zerwać obrus ze stołu, uderzyć ojca, zacząć krzyczeć z furią, ale powtarzał sobie, że tym razem zachowa spokój. Gwałtownie wstał z fotela, kierując się tak spokojnie, jak tylko mógł, do swojego pokoju. Był z siebie zadowolony, że nie miał zwykłego w takich przypadkach napadu furii, ale wstydził się, że nie wytrzymał i uciekł.

Westchnął, próbując się uspokoić, jednak nie za bardzo mu się to udawało. Z całej siły kopnął szafkę, ale od tego jedynie rozbolał go duży palec u nogi. Nadal czuł pulsującą żyłkę na jego skroni i jak bardzo jest mu gorąco. Uchylił okno, by ochłonąć, co nie dało zamierzonych efektów, lecz umożliwiło wlot do pokoju Hektorowi — jego sowie, która przyniosła list. Syriusz otworzył go trzęsącymi się ze wściekłości palcami, po czym przeczytał treść:

Mój Syriuszu!

Oczywiście, że tęsknię, tęsknię jak za nikim innym — no, może z wyjątkiem Evans (brakuje mi jej temperamentu). Mnie również się to nie podoba — sporo czytałem o tym w gazetach, no i wiem co nieco od taty.

 Po co czekać? Wyprowadź się od razu, moi rodzice przygarną cię z radością. Nawet moja mama, mimo tego, co zrobiłeś jej kotu.

Wybacz tak krótką odpowiedź, ale właśnie wróciliśmy wcześniej i jest straszne zamieszanie!

Tak czy siak, czekam na twoje przybycie.

Rogacz

No właśnie... Po co czekać? Syriusz, tchnięty impulsem, wyjął z szafy kufer i zaczął wrzucać do niego najpotrzebniejsze rzeczy. Użył zaklęcia, dzięki któremu pomieścił więcej przedmiotów niż normalnie. Zerwał ze ściany niemal wszystkie swoje zdjęcia z resztą Huncwotów i swój ulubiony kalendarz z motocyklami. Wziął również całe oszczędności, bo wiedział, że teraz rodzice nie będą już nawet się do niego przyznawać, oraz swoją ukochaną Kometę 150. Wrzucił na siebie ciężką skórzaną kurtkę i chwycił klatkę z Hektorem. Po raz ostatni objął wzrokiem swój pokój, nie czując do niego żadnego sentymentu, po czym najpierw zrzucił przez okno kufer i klatkę z sową, która zaczęła głośno skrzeczeć w akcie oburzenia. Następnie wygramolił się na zewnątrz i ostrożnie zaczął schodzić, opierając czubki butów o wszystkie wystające elementy, jakie znalazł. Szczęście nie sprzyjało mu tego wieczoru, więc poślizgnął się na wystającym ceglanym ornamencie i spadł z wysokości kilku stóp na chodnik, prosto w kałużę zastygającego błota. Wyraził emocje w głośnym przekleństwie. Wstał i wyciągnął różdżkę nad ulicą. Po niedługiej chwili usłyszał szaleńczy pisk opon i pojawił się przed nim wściekle fioletowy, kilkupiętrowy autobus – Błędny Rycerz.

— To gdzie jedziemy, młody człowieku? — spytał go konduktor.

— Do Doliny Godryka.

— To będzie trzynaście sykli, chyba, że dasz trzy dodatkowe na gorącą czekoladę — zaproponował, a gdy Syriusz odmówił, krzyknął do kierowcy: — Dolina Godryka! Ruszajmy!

Syriusz rozejrzał się po autobusie. Nie widział w nim nikogo poza nim, za to wszędzie były jakby niechlujnie porozstawiane łóżka. Jednak gdy pojazd ruszył, Syriusz zrozumiał, że one przemieszczają się same wskutek szybkiej jazdy i ostrego hamowania kierowcy. Rozłożył się wygodnie na jednym z nich i wręczył konduktorowi dodatkowe trzy sykle.

— Masz. Jednak kopsnij mi tę czekoladę.

Przy gorącej czekoladzie Syriuszowi zawsze łatwiej się myślało. Po raz pierwszy tego dnia — albo nawet i tego lata — był w miarę zadowolony. Uciekł ze swojego znienawidzonego domu, miał wolność i kakao, a do tego jechał do Jamesa. Kiedy autobus zatrzymał się pod domem Potterów, Syriusz podziękował i zabrał swój ciężki bagaż. W domu Jamesa paliły się światła, widać było przez okno kuchnię i krzątającą się w niej panią Potter. Młody Black szeroko się uśmiechnął, podszedł do drzwi i zapukał kołatką. Po chwili rozległo się stukanie butów i dźwięk otwieranych drzwi, w których stanął James.

— Syriusz?!

*

No i jest!  Sama nie wierzę, że w końcu napisałam cokolwiek. Miałam jakąś blokadę, ale mam nadzieję, że ją już przełamałam. Powiem, że główną motywacją było to, że mam siedmiu obserwatorów! Nie mam pojęcia dlaczego, bo przecież nic tu jeszcze nie ma, ale to bardzo, bardzo miłe — dziękuję! A, i wybaczcie niedoskonałości w szablonie, ale już tworzę nowy i mam nadzieję, że ten za bardzo nie szwankuje.